Μια κάλλα στο σαλόνι μου!

Σήμερα είπα να βγω μια βόλτα, έτσι για περπάτημα κυρίως, να λυθούν λίγο τα γόνατα, να μαζέψω λίγο ήλιο, να νιώσω χαρά και ευφορία φτάνοντας μέχρι την παραλία. Το σπίτι μας απέχει γύρω στα 300 μ. από εκεί, οπότε τί το καλύτερο, από βαθιές εισπνοές θάλασσας! 
Στα 100μ. κόβω δρόμο από ένα χέρσο χωράφι, γιατί έτσι έχω την ευκαιρία να παρατηρήσω το χορτάρι, να μυρίσω το χώμα και γιατί όχι να λασπώσω και τα παπούτσια μου, κάπου κάπου να μαζέψω αγριολούλουδα και αγαπημένα μάραθα για κάποια μυρωδάτη συνταγή. 
Στην συνέχεια ξαναβγαίνω στην άσφαλτο, τρίβω τα σπορτέξ μου και συνεχίζω για την θάλασσα.

 (Τις τράβηξα πριν φύγω από το μπαλκόνι, γιατί κάτι είχε αλλάξει. Φαίνεται το μονοπατάκι και στην κάτω φωτο κάποια πρόβατα...)

Έτσι είχα κατά νου και έφυγα, έχοντας πάντα την κάμερα στην τσέπη. Πάντα κάτι θα μου κινήσει το ενδιαφέρον και θέλω να το "παίρνω μαζί μου".
Κάποια μικρά αλμυρίκια είχαν ανθίσει, πότε πρόλαβαν, μέχρι χθες ήταν βαρυχειμωνιά και ο βοριάς από την θάλασσα πάγωνε τα πάντα.
 Δεν είναι τυχαία δέντρα αυτά, τα λένε αλμυρίκια και τρέφονται από την αλμύρα της θάλασσας, σκέτοι "θαλασσόλυκοι"!

Ωχ! τί έγινε; κάτι άλλο μπήκε στην επόμενη φωτο, σκουπίδια! 

Ίσως είναι κάτι μεμονωμένο από κάποιον ασυνείδητο. Για σήκωσε τα μάτια σου πιο πέρα και κοίτα.
Τίποτα το παράξενο, όλα φαίνονταν μια χαρά! Προχωράω..βγαίνω από το "στρατουλάκι" να πατήσω λίγο γρασίδι, να ψάξω για τα λουλουδάκια μου, για τα μαραθάκια μου. Ωχ το πόδι μου κινδυνεύει, πού πατάω; Κάτω από το χορτάρι ελλοχεύει ο κίνδυνος! οι πάμπολλες πέτρες, τα πλαστικά μπουκάλια, τα σπασμένα μπουκάλια, τα ξερά κλωνάρια από κλαδεμένα δέντρα.

πιο πέρα το τρίχωμα ψόφιου ζώου κατά πάσα πιθανότητα από το κοπάδι, της πιο πάνω φωτο (200 τον αριθμό), που έχει καταστρέψει την περιοχή.

Να και μια σκουριασμένη ζάντα ποδηλάτου που στέκεται όρθια έτοιμη να καρφωθεί στο πόδι κάποιου άτυχου! 

 Και ωπ να και ο υπόλοιπος θησαυρός!

Απογοητεύτηκα! Στρέφω τα βλέμμα μου πιο πέρα και αποφασίζω να πάω προς τις μαραθιές. Ποιές μαραθιές; Ένα βουνό από πέτρες - μπάζα έχει καλύψει το χώμα! Πατάω πολύ προσεκτικά, μετακινούνται πέτρες, ακούγονται κρακ κρακ από τα κλαδεμένα ξερά κλαδιά που έχουν ανακατωθεί με τα μπάζα. Κάτι διακρίνω στο βάθος, κάτι που μου φτιάχνει το κέφι. Μία κάλλα, η αγαπημένη μου, στέκεται μεγαλόπρεπη, κόντρα στην ανθρώπινη ανευθυνότητα, βρήκε δρόμο στο ξέφωτο, στις ακτίνες του ήλιου, στο φως!

Ταλαιπωρημένα τα φύλλα της από τον πρόσφατο βοριά, με ένα πανέμομορφο πάλευκο κρίνο, που με φωνάζει κοντά του. Πλησιάζω με δυσκολία

 και μην αντέχοντας στον πειρασμό, θέλω να τον κόψω. Ούτως ή άλλως χαμένος θα πάει εκεί μες τα μπάζα. Δεν είχα μαχαίρι, αλλά δεν δυσκολεύτηκα, δίπλα μου κάτω από την κάλλα, ένα σπασμένο πλακάκι μου έγνεφε. Αυτό ήταν, ο κρίνος θα στόλιζε το τραπέζι μου! Απομακρύνομαι και λίγο πιο πέρα άλλος μικρός θησαυρός! Μέσα στα ξερόχορτα ξεχώριζαν κάποια ταλαιπωρημένα, μισοσπασμένα λογχοειδή φύλλα, από μια συστάδα νεαρούς φοίνικες

Είχαν τσαλαπατηθεί από τα αιγοπρόβατα, τους ανασήκωσα με προσοχή για να μην μου μείνουν τα φύλλα στο χέρι

Αα αυτό ήταν το τίμημα των μπάζων, μαζί με τα κλαδεμένα κλαδιά, μετέφεραν και βολβούς, που έδωσαν νόημα στη σημερινή μου βόλτα. 
Τις επόμενες μέρες με ένα σκαλιστήρι ανά χείρας, θα μεταφυτευτούν στον κήπο μου, θα ζήσουν για πάντα και θα ομορφαίνουν τον χώρο!
Μα τί βλέπω; λίγο πιο κει και μια αγριελίτσα, ο καλύτερος μεζές για τα προβατάκια!

 Θα μεταφερθεί και αυτό!
Η βόλτα στην θάλασσα αναβλήθηκε, έπρεπε να φροντίσω το μπουκέτο μου, ένας κρίνος και μερικά ανθισμένα κλαδιά από αλμυρίκι.

Ευχαριστώ που με διαβάσατε!