Επιστροφή.....

Αγαπημένοι μου φίλοι, έλειψα καιρό από την διαδικτυακή συντροφιά όχι από κάποιο καπρίτσιο ή τεμπελιά, αλλά για πολύ σοβαρούς λόγους υγείας.
Τώρα νιώθω την ανάγκη της επιστροφής, για να αναρρώσω πιο γρήγορα και να γίνω πάλι χρήσιμη για μένα, για τους αγαπημένους μου και για όλους τους φίλους που με ακολουθούν.
Πέρασα λοιπόν μια περιπέτεια που από την μια στιγμή στην άλλη θα μπορούσε να αποβεί μοιραία.
Στις 28/10 μεταφέρθηκα στο εφημερεύον νοσοκομείο του Ηρακλείου με φρικτό πόνο στο στομάχι, όπου με πολλή ταλαιπωρία, παυσίπονα, εξετάσεις αίματος κλπ. με έστειλαν σπίτι μου. Την επόμενη μέρα το απόγευμα, πάλι τα ίδια. Υπέφερα μέχρι το πρωί προκειμένου να απευθυνθώ στο ίδιο νοσοκομείο, όπου και πάλι άρχισαν οι ίδιες διαδικασίες που κράτησαν μέχρι αργά το βράδυ, οπότε και ο πόνος μεταφέρθηκε στην επάνω δεξιά κοιλία και επιτέλους παραδέχτηκαν αυτό που τους είχα πει από την πρώτη μέρα, ότι δηλαδή είχα προ 2ετίας πέτρα στη χοληδόχο κύστη. Τότε και μόνο μου έκαναν υπέρηχο όπου μετά δυσκολίας διέκριναν κάποιες πέτρες επειδή λέει είχα πολλά αέρια. Επιτέλους μου έκαναν εισαγωγή και για 3 ημέρες μου χορηγούσαν ορό με αντιβίωση και παυσίπονα.Την 4η μέρα έκριναν πως όλα πήγαιναν ρολόι και μου έδωσαν εξιτήριο -χωρίς αντιβίωση- με την συμβουλή να επιλέξω κάποιον από τους χειρουργούς του νοσοκομείου, προκειμένου να με αναλάβει μετά από ενάμιση, δύο, τρεις μήνες...όποτε εν πάση περιπτώσει βρουν κάποιο κενό, γιατί είχαν 200 και πλέον περιπτώσεις ο καθένας τους σε ραντεβού. Επέλεξα ένα γιατρό (θέλω να σημειώσω, πως όλοι τους είναι εξαίρετοι επιστήμονες) ο οποίος μετά χαράς αποδέχτηκε την επιθυμία μου να με αναλάβει και μείναμε στο, να συζητήσουμε σε καμιά 10ριά μέρες τις λεπτομέρειες. Οι μέρες περνούσαν, εγώ ήμουν σε πλήρη ασιτία γιατί δεν δεχόμουν καμιά τροφή γιατί πονούσα και είχα τάση για εμετό, ο γιατρός δεν υπήρχε πουθενά ούτε σε κινητό, σταθερό, αλλά και στην κλινική....ώσπου μετά από 20 μέρες επιτέλους απαντάει και με συμβουλεύει να ξαναπάω  στο νοσοκομείο να με ξαναδούν. Άντε πάλι, έφυγα με την ελπίδα να μου κάνουν πάλι εισαγωγή, μήπως και δω κάποιο φως. Δεν είμαστε με τα καλά μας, πού βρισκόμαστε βρε παιδιά, στην προ κρίση Ελλάδα; Τότε που τα νοσοκομεία μας έσωζαν ζωές, τότε που οι γιατροί αφήνονταν να κάνουν την δουλειά τους; Εδώ λοιπόν είναι το τραγικό! Πάλι οι ίδιες εξετάσεις, σαν να με έβλεπαν πρώτη φορά, μια ταλαιπωρία ανεκδιήγητη στους παγωμένους διαδρόμους των εξωτερικών ιατρείων με έναν ασθενή που υποσιτιζόταν για 25 ημέρες και η τελική έκβαση; η διάγνωση ήταν πως η φλεγμονή εξελίσσεται "ΑΡΙΣΤΑ" και με έστειλαν πάλι σπιτάκι μου, με μια συνταγογραφημένη αντιβίωση σε χάπια την οποία φυσικά δεν πήρα, από την στιγμή που το στομάχι μου δεν δεχόταν καν φαγητό.
Άντεξα ακόμα μια εβδομάδα οπότε και μου έκαναν εσπευσμένα εισαγωγή σε ιδιωτική κλινική.
Σε δύο μέρες μπήκα στο χειρουργείο, για λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή, όπου η κάμερα αντίκρισε μια μάζα από όργανα και πύον. Αναγκαστικά μου έκαναν τομή και προχώρησαν και καθάρισαν τα όργανα και την χοληδόχο κύστη από πύον και πέτρες(κοτρώνες), με έραψαν και μου άφησαν εξωτερική παροχή όπου φεύγει η χολή σε καθετήρα. Αφού αναρρώσω από όλη αυτή την κατάσταση θα μου γίνει πάλι λαπαροσκοπική χολοκυστεκτομή δηλαδή να αφαιρεθεί επιτέλους η χοληδόχος. Έχω μέλλον, αλλά βρίσκω τον εαυτό μου κάθε μέρα και ελπίζω ακόμα καλύτερα όταν αφαιρεθεί ο καθετήρας.
Συμπέρασμα: Δεν τα έχω με τους γιατρούς μας, ούτε με το νοσηλευτικό προσωπικό, γιατί δουλεύουν κάτω από αντίξοες συνθήκες.. ΤΑ ΕΧΩ ΜΕ ΤΟ ΣΎΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΟΠΩΣ ΤΟ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΝ!!!
Πεθαίνουν άνθρωποι και θα συνεχίσουν να πεθαίνουν από το ξεπούλημα της χώρας..δεν υπάρχουν χρήματα για ιδιωτικές κλινικές και τα όποια αποθέματα τέλειωσαν...δίπλα στο δικό μου κρεβάτι, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, έκανε πρόσθεση ψιθυριστά πόσα λεφτά να σηκώσουν από την μια κάρτα και πόσα από την άλλη για να συμπληρώσουν το ποσόν της κλινικής.............